Играта на ветерот

 

Лулашката тивко се мрдаше.

Ветерот секој лист го нишкаше.

Земјата тивко дишеше.

Ова ни најдобриот писател неспособно ќе  го опишеше.

Жуборот на потокот следеше некаков ритам.

Слеано танцуваше, во воздухот еден лист.

Е сега и јас стекнав завист.

Зракот од соцето тивко те гали

Звуците стануваат тивки и мали

Следи краток ѕвон

Тогаш сваќаш-било само сон.




 

 

Автор и Уредник: Ања Јовановска VIII-4

 

 

 

Popular posts from this blog

Пролетен пејзаж

Мојот живот за време на пандемија

Едно поинакво лето

„Тумбуфафа и истражувачите“ - разговор со Андреј Лефтеров

Само еднаш сум дете

Нашето ново катче